W kilku grubych tomach trudno często streścić historię jednego państwa... Jak w takim razie w 2-minutowym filmiku pokazać dzieje całej naszej planety, formowania się życia na niej, wydarzeń przełomowych dla człowieka?

Niebywałe, ale są ludzie, którym się to udało zrobić w bardzo ciekawy sposób! Zapraszamy Was w podróż... Piękne zdjęcia, trzymająca w napięciu muzyka - atrakcyjna lekcja historii w bardzo małej pigułce! Zobaczcie sami!

Wypracowywanie w rodzinie dobrych nawyków zawsze przekłada się na lepsze relacje między jej członkami. Konsekwencja w postępowaniu, jasne komunikowanie zasad, granic i potrzeb pomaga budować poczucie bezpieczeństwa u dzieci i tworzy pewnego rodzaju fundament, na którym rodzina się opiera. Jego symbolem może być Regulamin Rodziny!

Zwykle nie lubi się regulaminów - ten jednak jest wyjątkowy, bo ma na celu budowanie w rodzinie dobrych relacji, kształtowanie nawyków i wzajemnego szacunku. Zasady, które przyjmiecie jako najważniejsze dla domowników, wpłyną na kształt wzajemnych stosunków i będą formowały hierarchię wartości u waszych dzieci.

Regulamin Rodziny - jak się za to zabrać?

Wygląd Regulaminu i jego treść zależy tylko i wyłącznie od Waszej inwencji. Przed jego sporządzeniem warto jednak głęboko się zastanowić, jaką chcielibyście mieć rodzinę (na jakich wartościach ją budować, czego uczyć dzieci, jak się traktować w codziennym życiu). Potraktujcie to poważnie! To nie powinna być tylko dobra zabawa! Następnie zaś:

• Porozmawiajcie z dziećmi o tym, że chcielibyście sporządzić Regulamin Rodziny - poproście, aby i one przygotowały własne listy propozycji, które by chciały w nim umieścić. 
   
• Ustalcie termin narady rodzinnej - na tą okazję kupcie duży, najlepiej kolorowy karton czy ewentualnie większą antyramę, żeby w niej umieścić kartkę z Regulaminem.
   
• Niech każdy z członków rodziny przedstawi swoje propozycje z prośbą, by inni wyrazili swoje zdanie. Spróbujcie z nich wszystkich wybrać maximum 20 zasad. Przy większej ilości, trudno wam będzie je zapamiętać i zrobi się niepotrzebny chaos. 
   
• Jak formułować zasady? Mogą być bardzo szczegółowe lub ogólne, dotyczyć konkretnych rzeczy lub też wartości. Np. Szanujemy pracę innych członków rodziny i staramy się nie robić bałaganu, Wzajemnie sobie pomagamy, Dzielimy się obowiązkami (przy okazji można ustalić jakiś podział zadań), Staramy się słuchać siebie wzajemnie i nie podnosić na siebie głosu, Zawsze w niedzielę idziemy na spacer całą rodziną/ raz w miesiącu do kina, Staramy się codziennie zjeść wspólnie posiłek bez patrzenia w telewizor itp. 
   
• Pamiętajcie, że zasady nie powinny dotyczyć tylko dzieci i być swego rodzaju formą dyscyplinowania ich - obowiązują one całą rodzinę - rodziców i dzieci!
   
• Gdy już zasady zostaną ustalone - spiszcie je uroczyście na kartce i powieście w widocznym miejscu w domu. Od tej pory podejmijcie "walkę" o ich przestrzeganie zaczynając od siebie samych. Dajcie dzieciom dobry przykład - pokażcie, że to nie tylko puste zdania, ale rzeczywistość, w której chcecie żyć.
   
• Jeśli wasze dzieci są zbyt małe, aby mogły wam pomóc w ustalaniu Regulaminu - pozwólcie im np. narysować na nim kwiatki czy inny dziecięcy obrazek, by miały w jego przygotowaniu choć symboliczny udział. W miarę jak będą dorastać - dopisujcie kolejne punkty najpierw sami, a później już wspólnie z nimi.

Regulamin jednoczy

Sam fakt przygotowania Regulaminu - połączenie dobrej zabawy ze wspólnym podjęciem ważnych dla domowników decyzji - to pokazanie dzieciom, że każdy z członków rodziny odpowiada za atmosferę w niej panującą. Ustalając zasady jakimi chcecie się kierować - określacie jednocześnie fundament rodziny. To już nie dyscyplina narzucana dzieciom i traktowana, jako kolejna forma "ucisku" - ale coś, z czym one również się identyfikują i na co same wyraziły zgodę uznając za istotne.

Jak już wspominałam - to od was Rodziców zależy jednak w głównej mierze, czy dzieci podejdą do tych zasad poważnie. Wasz przykład i konsekwencja w postępowaniu mają  tu bowiem znaczenie decydujące! 

Kursy z bardzo różnych dyscyplin naukowych w jednym miejscu, a do tego wszystko za darmo...  MIT OpenCourseWare otwiera drogę do wiedzy uczniom, studentom i pasjonatom nauki z całego świata. Może któryś z nich spodoba się również Tobie?

Instytut Technologiczny w Massachusetts (MIT) znajduje się w Stanach Zjednoczonych i cieszy się ogromnym prestiżem. Oprócz tego, że jest świetną szkołą - wyróżnia się jeszcze czymś… Jako pierwsza uczelnia na świecie MIT postanowił udostępnić w Internecie swoje materiały edukacyjne - powstał w ten sposób  MIT OpenCourseware skupiający materiały z wielu kursów (liczba ich ciągle rośnie). Jak wyjaśnia Dick K.P. Yue, jeden z profesorów tej uczelni "Pomysł jest prosty: publikować wszystkie nasze materiały szkoleniowe online i uczynić je powszechnie dostępne dla każdego".

Zasoby MIT OpenCourseWare - filmiki z wykładami, nagrania dźwiękowe, programy - to prawdziwa skarbnica informacji, która pozwala ludziom z całego świata podnosić własne kompetencje, dokształcać się i rozwijać pasje. Wiedza, którą można zdobyć w trakcie oglądania/przerabiania konkretnych kursów jest specjalistyczna i konkretna (są one aktualizowane). Nie musisz mieć tysięcy dolarów, by zostać studentem MIT i uzyskać dostęp tego, co na wykładach przekazują jej profesorowie - wystarczy dostęp do Internetu i chęć zgłębiania jakiegoś zagadnienia. 

Z kursów korzystają różni ludzie i w różnym celu:

• Nauczyciele podpatrują, jak „uczyć”, prowadzić wykłady, lekcje.
• Przyszli studenci/uczniowie przygotowują się do egzaminów, zwiększają swoją wiedzę, poznają program.
• Studenci mają możliwość przerobienia materiału jeszcze raz, uzupełnienia tego, czego wcześniej nie zrozumieli.
• Specjaliści dokształcają się, przypominają sobie „zakurzone” informacje. Mają okazję na bieżąco śledzić nowinki w ich polu zainteresowań; wyszukać i nauczyć się czegoś potrzebnego im w pracy.
• Pasjonaci zgłębiają tematy, które ich ciekawią, odkrywają nowe obszary zainteresowań (przydatne np. przy homeschoolingu)

Dostępne treści prezentowane są głównie w języku angielskim, jednak MIT OpenCourseWare formalnie współpracuje z siedmioma organizacjami, które tłumaczą materiały szkoleniowe na język hiszpański, portugalski, chiński uproszczony, chiński tradycyjny, tajski, perski, turecki i koreański.

Pełna lista dostępnych kursów:  http://ocw.mit.edu/courses

Wśród nich są szkolenia związane nie tylko z matematyką, fizyką, biologią, ale również z historią, literaturą i nauką języków. Każdy znajdzie coś interesującego dla siebie:) 

PS A może kurs psychologii?

Szpan i lans to dziś zjawisko powszechne w polskiej szkole. Uczniowie walczą o status i wysoką pozycję w szkolnym środowisku. Trwają "zawody" - kto ma więcej firmowych ciuchów, lepszy telefon, wyższe kieszonkowe. Na bok schodzi to jaki jesteś -  liczy się, jak wyglądasz i czym się możesz pochwalić!

Większość rodziców wie, co dzieje się w szkołach. Szczególnie ci o wysokim statusie materialnym i często z kompleksami cieszą się, gdy ich dziecko wiedzie prym i jest w klasie „kimś”. Uważają, że to dobrze, że ich potomek ma okazję ćwiczyć walkę o status, bo to będzie przydatne w dorosłym życiu. W rzeczywistości robią mu tym wielką krzywdę.  To „popychanie” dziecka w stres… uczenie go, że tak naprawdę ono nie jest nic warte - jego wartość to ciuch, pieniądz, super makijaż (wygląd), gadżet.  

Narcyzm w rozkwicie

Zobacz - jestem kimś!

Wartość jest w człowieku

Bunt dwulatka stał się już prawdziwym postrachem wśród rodziców. Powszechnie przyjmuje się, że dzieci w okolicach tego wieku ze słodkich aniołków przeistaczają się w małe „potwory”! Rozpoczyna się prawdziwa szkoła przetrwania dla mamy i taty! Jak sobie poradzić?

Przejawy buntu dwulatka

Jak przetrwać bunt dwulatka?

• cierpliwość - łatwo powiedzieć trudniej zrobić - kilka sposobów na to, jak ją zachować i się wyciszać w trudnych sytuacjach poznacie w artykule Jak być cierpliwym rodzicem?
• bez krzyku - zwykle krzyk podnosi tylko poziom agresji zarówno u dziecka, jak i rodzica, unikajcie go 
• nie bij, nie szarp - dziecko się uczy i rozwija emocjonalnie; może robi to w sposób, który wywołuje u Ciebie frustrację, staraj się jednak zachować spokój. Ty tu jesteś tym silniejszym, mądrzejszym i z przewagą - nie znaczy to jednak, że masz to wykorzystać z krzywdą dla dziecka. Stosując agresję, uczysz jej również malucha.
• bez długich przemów - 30 minutowe tłumaczenie dziecku, dlaczego czegoś nie można, raczej nie zakończy się sukcesem - dziecko nie skupi tak długo uwagi, a części zdań nawet nie zrozumie. Stosuj jasne i proste komunikaty - Na ścianie nie wolno rysować, rysuje się na papierze, Mama nie ma pieniążków, nie może Ci kupić. 
• konsekwencja i stawianie granic - dziecko jest na etapie sprawdzania, co może i na ile może - wiedzę tę czerpie codzienne od ciebie. Jeśli rysuje na ścianie, a ty nic nie powiesz, bo daje ci to chwilę spokoju - uzna, że nic złego nie ma w rysowaniu po ścianie. Nie miej więc do niego pretensji później, gdy zabierze się za kolejne ściany. Dziecko robi coś źle - komunikuj mu to. Konsekwentnie trzymaj się swojego zdania. Jeśli próbuje krzykiem wymusić zakup czegoś, zmianę twojej decyzji nie ulegaj - jeśli to zrobisz, nauczy się, że wystarczy odpowiednio długo płakać, by dostać to, co chce.
• własne wybory - ustalając zasady i granice staraj się zostawić dziecku jakąś przestrzeń wyboru, by już od małego miało szanse uczyć się podejmowania decyzji, wyciągania własnych wniosków, mogło poczuć, że decyduje.  Zamiast powiedzieć „Masz zjeść marchewkę”, warto zapytać - „Wolisz marchewkę czy banana?”,  „Idziemy na spacer” - „Chcesz iść na spacer czy pobawić się w domu?” itp.
• chwal i doceniaj jego dobre zachowanie
• nie potępiaj dziecka - nie wmawiaj mu, że to ono jest złe mówiąc np. „Jesteś złym, niegrzecznym dzieckiem”, wskazuj raczej na złe zachowania - „Nie wolno uciekać mamie na ulicy, bo auto może zrobić Ci krzywdę”, „Nieładnie tak się zachowywać”.
• okazuj miłość - staraj się okazywać mu miłość, przytulaj tak często, jak się da, uśmiechaj się, mów spokojnym tonem
• zadbaj o siebie - naucz się, jak szybko regenerować siły, wypoczywać. Poproś koleżankę czy kogoś bliskiego, by czasem został z dzieckiem, a ty idź np. na basen, pobiegać, do kosmetyczki czy na małżeńską randkę. 

Wyzwanie dla rodziców

„Mamo, dlaczego…?” z 50 razy dziennie, „Nie zjem tego czerwonego”, „Nudzi mi się, nudzi”, „Szkoła nie jest mi potrzebna” „Kup mi, ja chce” - to i wiele innych testów cierpliwości przechodzi każdy rodzic towarzysząc codziennie dziecku w jego odkrywaniu świata. Jak zachować cierpliwość, gdy wszystko się w nas gotuje i dlaczego warto?

Jak zachować cierpliwość?

Miłość cierpliwa jest

Trzeba dobrze wyglądać, mieć modne ciuchy i gadżety, wiedzieć, co jest na czasie, a co już dawno odeszło do prehistorii… i najlepiej mieć „dzianych rodziców”, którzy „dla dziecka - wszystko”. Tych „trzeba” można wymienić dużo więcej, a każde z nich determinuje i wpływa na status ucznia standardowej polskiej szkoły. 

Wyścig szczurów

Rodzice podsycają ten ogień konkurencji (w pewnym sensie dzieci nie walczą o ocenę, ale o uznanie, miłość, pochwałę rodzica, dumę). Liczy się mieć, być kimś lubianym, mieć swoją grupę, wpływ na nią. Często „ci lepsi” (z bogatszych domów) trzymają się razem, „ci gorsi” tworzą osobną frakcję. W zależności od tego, kto wywalczy sobie prym - ten rządzi, podporządkowując i wyznaczając normy życia w klasie, szkole.

Już w podstawówce dzieci stają się agresywne wobec kolegów/koleżanek, które dostały lepszą ocenę. Nie ma się czemu się dziwić. Rodzic w domu często zaraz po pytaniu o wynik sprawdzianu, zadaje pytania dodatkowe: „Co dostała Hania? Kto dostał lepszą ocenę? Dlaczego tylko 4, a nie 5?” Miłość i rodzicielska akceptacja bywają dawkowane według skali ocen. 

Stres a potrzeba bycia akceptowanym

Projekt dziecko - przemoc w szkole

Szturchania, wyzwiska, upokarzanie, wyśmiewanie, kradzieże, pobicia, molestowanie…. Szkoła coraz bardziej zaczyna przypominać dżunglę, w której trzeba walczyć o przetrwanie. Uczniowie żyją w stresie i strachu... Przed złą oceną (rodzic wywiera silną presję, a dziecko ma wtłoczone do głowy: "bez nauki nic nie osiągniesz"), przed rówieśnikami - i brakiem akceptacji z ich strony, przed nauczycielami. 

W 2011 w przeprowadzono badanie „Stres wśród dzieci i młodzieży w województwie podlaskim”. Okazało się, że uczniów najbardziej stresują i wywołują negatywne emocje: niepowiedzenia w nauce, wymagania nauczycieli/niesprawiedliwe traktowanie, brak akceptacji wśród rówieśników. [2]

Widać tu, że przemoc jest sposobem na ustalanie swojego miejsca w grupie, przekazywaniem komunikatu „ja tu rządzę, jestem kimś”, ale również przejawem odreagowania problemów, stresów lub nawet sposobem sprawienia sobie przyjemności. Być może w ten sposób niektórzy budują poczucie własnej wartości...

Jak wygląda sytuacja związana ze stosowaniem przemocy w polskich szkołach? Oto niektóre wnioski z raportu po przeprowadzonym w 2011 roku ogólnopolskim badaniu na temat:

• bycie „lizusem” może narazić na szykany 
• osoby gorzej radzące sobie ze wszystkim oraz uczniowie strachliwi mogą stać się ofiarami złego traktowania 
• sprawność fizyczna jest przez uczniów bardzo ceniona, słabsi są narażeni na przemoc 
• niska atrakcyjność fizyczna również może być czynnikiem ryzyka: uczniowie, którzy odróżniają się pod względem wyglądu (np. z nadwagą) częściej są narażeni na gnębienie, podobnie jak ci dziwnie ubrani.

Co na to rodzice? Coraz mniej mają wiary w to, że szkoła jest w stanie zapewnić bezpieczeństwo uczniom. Kamery i ochroniarze spacerujący po korytarzach powoli wtapiają się w pejzaż polskiej szkoły - coraz więcej rodziców domaga się takich zabezpieczeń - „Z badań agencji Guarana Comunications przeprowadzonej na próbie tysiąca rodziców wynika, że aż 67 proc. z nich nie ma nic przeciwko kamerom i monitoringowi w szkołach. 61 proc. twierdzi, że dzisiejsza szkoła nie zapewnia dzieciom bezpieczeństwa. Blisko połowa zapytanych chciałaby, aby o bezpieczeństwo dziecka dbała profesjonalna ochrona, a nie nauczyciel i woźny”. [5]

Gimnazjum - jak pole minowe

Walka o status klasowy

Dzieci przyglądają się sobie wzajemnie, porównują do bohaterów filmów/bajek/reklam lansowanych prze media… cierpią z powodu niskiej samooceny. Trwa walka o przetrwanie - ustawianie się w grupie. Każde z nich chce się jakoś odnaleźć i udowodnić, że jest fajne. Ustalanie pozycji odbywa się pięściami, pieniędzmi, chwaleniem się prezentami od rodziców, wycieczkami. Niektóre dzieci przestają się uczyć, by nie być „kujonem”.  Nikt nie chce być odrzucony - niestety wymaga to spełnienia określonych kryteriów, które narzuca grupa i co to dużo mówić… media. 

Tradycyjna szkoła a może….

Porysowało ścianę pisakiem, rozebrało pilota na części, zawzięcie odmawia odrobienia pracy domowej czy sprzątania w swoim pokoju.  Napięcie rośnie - czujesz, że za chwilę wybuchniesz… „Kara musi być”, „Nie ujdzie mu płazem” myślisz w złości. Jak się w takich sytuacjach zachować? Czego unikać, by kara dziecko uczyła, a nie niszczyła?

• Jasno i konkretnie pokazuj/mów dziecku, co jest dobre, a co złe

Nie powinno być tak, że w przez kilka miesięcy śmiejesz się, gdy np. dziecko bije Cię po twarzy, a następnie w któryś dzień (po tym, jak uderzyło zbyt mocno) szarpiesz je, okazujesz złość i wymyślasz karę. W tej sytuacji, to Ty na tę karę zasługujesz, a nie maluch. Pokazałeś mu, że zabawa w bicie jest dobra, aprobowana przez Ciebie. Teraz nagle karzesz… Dziecko odbiera to, jako wielką krzywdę, niesprawiedliwość, żal w nim rośnie, a poczucie bezpieczeństwa obniża, traci zaufanie do rodzica i nie rozumie jego reakcji. Schemat tego przykładu można odnieść do różnych innych sytuacji i do dzieci w różnym wieku. Mając tego świadomość i zachowując konsekwencje unikniemy wielu frustracji, a dziecku oszczędzimy niezasłużonych kar.
 

• Twoja postawa uczy 

Jeśli w domowy zaciszu narzekasz na teściową, szefa, koleżankę, przeklinasz, palisz papierosy, pijesz alkohol itp. - dziecko to słyszy i widzi. Patrzy, co robi rodzic i bierze przykład. Czemu się później dziwić, że nazwie babcię idiotką, pobawi się w palenie papierosów czy pójdzie sprawdzić, jak smakuje to, co tatuś tak lubi pić. Nieważne, że powiesz, że palenie jest złe, nieładnie przeklinać… Twój przykład oddziałuje na dziecko bardziej, niż Twoje słowa. „Mama tak robi, tata tak robi, to ja też chce. To musi być fajne”. W efekcie, dziecko robi to, do czego go inspirujesz własnym zachowaniem. (I oczywiście otrzymuje karę, której nie rozumie i która wydaje mu się niesprawiedliwa).

„Gdy mowa o karaniu dzieci za winy rodziców, to zawsze przytaczam pewną anegdotę. W piaskownicy chłopiec bije młodszego kolegę łopatką. Na to przybiega tata, łapie synka, spuszcza mu lanie i krzyczy: „Ile razy ci mówiłem, że nie można bić słabszych i młodszych od siebie”. Ten ojciec najprawdopodobniej wrócił do domu z przekonaniem, że przekazał synowi ważną lekcję. Nie zauważył, że lejąc go, dał mu zapewne kolejną lekcję tego, iż słabszych bić można i należy. Prawdopodobnie ten mały już nie raz dostał od ojca i po prostu oddaje teraz innym dzieciom, tym, które nie są w stanie się obronić. Tak uczymy dzieci tego, czego sami nie widzimy. Na tej zasadzie nasze dobre intencje obracają się w swoje przeciwieństwo”. Wojciech Eichelberger
 

• Czas i uwaga jest konieczna

Jeśli nie masz czasu dla dziecka i poświęcasz mu go tylko wtedy, gdy jego zachowanie jest niewłaściwie, może dojść do tragicznej sytuacji. Maluch czy nastolatek z premedytacją zacznie postępować źle, byś choć trochę czasu mu poświęcił… Głód miłości, uwagi może prowadzić do „wołania” o nią, właśnie poprzez stanie się „trudnym dzieckiem”. 

Jak nie karać dziecka?

„Jeśli karanie jest bardzo częste, to ryzykujemy, że wychowamy człowieka, który będzie cierpiał na syndrom ofiary. Kogoś zalęknionego, przestraszonego, słabego, niezdolnego się obronić, z ogromną ilością wypartej agresji, którą rozładowywać będzie na słabszych i zależnych”. Wojciech Eichelberger

Truda sztuka karania

„EKOnomiczne dziecko: oszczędnie i  naturalnie” to książka, która nie jest stronnicza, a motywująca, edukująca i informująca rodzica o różnych aspektach opieki nad noworodkiem, jak i większym dzieckiem. Wszystko to zaś - ekologicznie i ekonomicznie!

Ta publikacja jest pełna sprawdzonych pomysłów i przepisów, które można wdrożyć od zaraz. Dodatkowo nie jest to literatura fikcji, gdyż bazuje ona na badaniach, książkach i opiniach profesjonalistów w danym temacie. Nie jest to opasłe wydanie podręcznika dla rodziców, wręcz przeciwnie, szanując Twój brak czasu, książka jest napisana „skondensowanie”. Informacje w niej zawarte są przedstawione w przystępnej i jasnej formie.

Ewa Kozioł - założycielka popularnego bloga www.zielonyzagonek.pl poruszającego temat domowej i budżetowej ekologii. Przez wiele lat mieszkała za granicą. Ukończyła z wyróżnieniem studia biznesowe na Liverpool John Moores University. Stojąc u drzwi wielkich korporacji, odwróciła się na pięcie, gdyż nie chciała brać udziału w teatrze konsumpcji. Jako młoda mama, z niewielkim budżetem domowym i małą ilością czasu, zaczęła utylizować swoją wiedzę ekonomiczną w domu. Chcąc dać swoim pociechom to, co najlepsze, najzdrowsze i bezpieczne, przeczytała setki książek i profesjonalnych journali, aby podejmować dobre decyzje. Przez ostatnie trzy lata praktykuje świadome rodzicielstwo, samodzielne wytwarzanie kremów, maści oraz życie w zgodzie z naturą. Oszczędnie i bez chemii, a zarazem efektywnie.

"Zabrała mi gierkę!”, „Oddaj, to moje!!!!”, „Teraz moja kolej!” - nie ma chyba rodzica, który przynajmniej raz dziennie, nie byłby świadkiem kłótni pomiędzy rodzeństwem. Nieważne - czy dzieci są małe, czy wzrostem przewyższają mamę/tatę. Jakiś powód do kłótni zawsze się znajdzie. Jak sobie radzić w takich sytuacjach? Jak im przeciwdziałać?

1. Przykład uczy. Nie pokazuj, że sposobem na rozwiązywanie problemów jest kłótnia czy rękoczyny. Jeśli dzieci widzą/słyszą, że rodzice w taki sposób rozwiązują konflikty pomiędzy sobą, duże prawdopodobieństwo, że same tak będą postępować.
    
2. Nie dawaj powodów do zazdrości, nie faworyzuj, nie porównuj. Dziecku bardzo zależy na tym, by być kimś ważnym, wyjątkowym dla rodzica. Jeśli słyszy komunikat „Ola jest taka grzeczna i miła, nie to, co ty”, „Tobie nie dam, to dla Oli” - nabiera przekonania „Mama woli ją”. Narasta w nim złość na siostrę, która odbiera mu „miłość” mamy/taty. Swoje negatywne emocje odreagowuje walcząc z tym, kogo obwinia o zawłaszczenie rodziców - pojawia się złośliwe zachowanie w stosunku do siostry (rodzaj zemsty), szturchanie, kłótnie o każdą drobnostkę. Wszystko, byle pokazać, że wcale ona nie jest taka „fajna” i skupić na sobie uwagę.  
    
    
   
    

   ↑ Internetowe warsztaty dla mam dostępne już w Polsce!  ↑

    

3. Sprawiedliwe zasady. Jeśli np. młodsze dziecko ma powiedziane, że nie wolno mu zabierać przedmiotów należących do starszego bez jego zgody (lub na odwrót) - starsze dziecko również powinno o tę zgodę pytać nawet malucha. W innym przypadku, powstanie sytuacja, że jedno z nich będzie czuło się niesprawiedliwe traktowane (przez rodzica). Uzna, że jest ofiarą „aktu agresji” brata/siostry, który przychodzi i odbiera mu coś, co uznaje ono za swoje. Warto wpajać dzieciom szacunek do siebie i własności. Uczmy prosić o podzielenie się czymś, a nie tolerować akty „wydzierania sobie”, czy walki - „Ty mi zabrałeś, to ja ci też zabiorę”.
    
4. Wysłuchaj zamiast krzyczeć. Dzieci się kłócą - wpadasz do pokoju z krzykiem i każesz im się rozejść do swoich pokojów. Problem rozwiązany? Nie, tylko uśpiony. Zamiast tego, spokojnie spróbuj dociec o co poszło. Wysłuchaj i spróbuj znaleźć sprawiedliwe rozwiązanie konfliktu. Zastanów się wspólnie z dziećmi, dlaczego do niego doszło i jak można w przyszłości go unikać. Nie nauczysz dzieci wyrażania emocji/potrzeb bez kłótni, jeśli pokażesz im, że sam nie potrafisz zachować spokoju i panować nad sobą w trudnych sytuacjach.
    
5. Nie toleruj przemocy. Jeśli dzieci się biją, staraj się uzmysłowić im, że robią bratu/siostrze krzywdę, że to boli, że tak nie wolno robić. Odwołuj się do ich doświadczeń - np. „Pamiętasz, jak upadłeś i cię bolało kolano? Gdy bijesz Krzysia, jego też boli i jest mu przykro”, „ Jak myślisz, jak się twój brat (siostra) czuł, gdy go kopnąłeś? - Jak byś się czuł, gdyby ktoś zrobił to samo tobie?”.
    
6. Razem z dziećmi opracuj Regulamin Rodziny (raczej dla starszych dzieci). Ustalcie w nim zasady wzajemnego traktowania się w domu, korzystania ze swoich rzeczy, komputera, telewizji. Podzielcie obowiązki domowe tak, aby każdy znał i zaakceptował swój „przydział”. Unikniecie dzięki temu kłótni i dociekania, czyja teraz kolej i na co.
    
7. Narada rodzinna. Raz w tygodniu wygospodarujcie czas na spotkanie rodzinne - niech to będzie okazja do rozmowy o zaistniałych konfliktach, jakichś niedomówieniach i wypracowania porozumienia pomiędzy dziećmi i rodzicami. 
    
8. Ucz pracy zespołowej. Pokazuj dzieciom, że wspólna praca, współdziałanie jest lepsze, niż robienie sobie na złość. Organizuj np. wspólne gotowanie, podczas którego każdy będzie miał wyznaczoną ważną rolę i bez współpracy nie będzie pysznego deseru. Spędzajcie czas na rodzinnych wycieczkach rowerowych, pod namiotem, w górach - niech dzieci odczują, że są w „jednej drużynie”. 
    
9. Pokaż, jak rozwiązywać konflikty inaczej, niż przez kłótnie/bójki. Tłumacz, że należy rozmawiać, wyjaśniać, prości o zgodę, szukać kompromisu i przepraszać, gdy zrobiło się coś źle. Ucz, jak wyrażać swoje zdanie z szacunkiem, dzielić się z innymi (co to znaczy brać i dawać). Pomóż dzieciom wyrażać uczucia - niech nazwą te, które pojawiły się przed kłótnią i w jej trakcie. Niech wzajemnie posłuchają swojej wersji wydarzeń, zrozumieją motyw brata/siostry, usłyszą o wzajemnych potrzebach i uczuciach - przy okazji wymyślajcie wspólnie, jak w przyszłości można uniknąć kłótni w danej sytuacji! Pamiętaj, że często do konfliktów dochodzi, bo dzieci nie wiedzą, co to znaczy negocjować - pokazuj im to na przykładach np. „10 minut Tomek stoi na bramce, a później ty 10 minut” (i nie ma kłótni o to, że każdy chce tylko strzelać gole), „Basia chce się bawić lalkami? A Ty w zoo? To może pobawcie się teraz w jedną zabawę, a po obiedzie w drugą?”.
    
10. Ogranicz dzieciom dostęp do brutalnych programów telewizyjnych, filmów i gier komputerowych. Oglądanie aktów przemocy sprawia, że dzieci bywają bardziej skłonne do agresji fizycznej i słownej. 

Kłótnie rodzeństwa? Tego nie unikniesz

Rodzicielstwo obrosło w wiele mitów i ciągle pojawiają się nowe. Niestety nie pomagają one ani rodzicom, ani dzieciom. Odrzućcie iluzje! Nie warto się w nich zatapiać! Spójrzcie z mądrością i miłością zarówno na wasze dziecko, jak i na możliwość pojawienia się w waszym życiu maluszka!

Rodzicielskie mity

• Rodzicielstwo to bajka

• Rodzicielstwo to katorga 

• Rodzicielstwo lekiem dla związku

Szczególnie kobiety często dochodzą do tragicznych w sutkach wniosków - „Dziecko zatrzyma go w domu, przy mnie, nie będzie mógł odejść do tamtej”. Kto najbardziej cierpi na tym micie? Oczywiście dziecko, które jest postrzegane, jako „złoty lek”. Nie jest przyjmowane na tym świecie z miłością, tylko z egoistyczną nadzieją, że „lek” zadziała. Pojawia się i trafia od razu w sam środek rodzicielskiej burzy, w awantury, trzaskanie drzwiami. Później on czy ona dochodzi do wniosku, że tak żyć się nie da… i odchodzi. W innym przypadku trwają ze sobą „związani” dzieckiem... Happy end-ów nie ma zbyt wiele.

Miejmy w sobie na tyle odpowiedzialności, by mitu tego nie traktować jak deski ratunku dla naszego związku - dziecko nie jest zabawką, ma prawo do miłości, do poczucia bezpieczeństwa. Dorośli powinni sami rozwiązywać swoje problemy - jeśli mieszają w to dzieci, zwykle efektem będzie poraniony dorosły człowiek, który z takiego dziecka wyrośnie. 

• Rodzicielstwo to rezygnacja z siebie

• Mądrość z książki

Wyrwij się z jarzma rodzicielskich mitów

Jak spędzaliście czas wolny, kiedy byliście dziećmi? Czy Wy też ganialiście po podwórku i organizowaliście "bandy"? Ścigaliście się na rowerach? A może są i tacy, którzy chodzili po drzewach albo całymi dniami grali w nogę? Zauważcie: wszystko to odbywało się na dworze! A nasze dzieci?

Z nosem w TV

Tracąc kontakt ze światem

Źródło - MiastoDzieci.pl

Lubicie być kreatywni, zaskakiwać innych? Podając takie przekąski na stół na pewno wzbudzicie kontrowersje! Nie bójcie się! To nie gryzie - to zostało odgryzione!

Dziś przedstawiamy wam 2 ciekawe pomysły na jedyne w swoim rodzaju - paluszki! Przepisy przydatne szczególnie dla miłośników mocnych wrażeń:) Można je podawać na imprezach "z poczuciem humoru" lub ich wykonanie traktować jako zabawę z dziećmi.

Palce lizać

Nie obgryzaj paznokci

Składniki:
- 50 migdałów (najlepiej bez skórki)
- czerwony barwnik spożywczy
- 3 jajka
- cukier waniliowy
- 1 szklanka cukru
- szczypta soli
- 3 szklanki mąki
- całe masło lub margaryna

Żródło - MiastoDzieci.pl

Nadeszła jesień. Pora roku przesycona barwami, długimi i nastrojowymi wieczorami oraz... wszechobecnym kichaniem. Firmy farmaceutyczne prześcigają się w pomysłach na reklamę swoich antyprzeziębieniowych specyfików. Dorośli sięgają po nie, gdy tylko poczują zbliżającą się chorobę, ale w przypadku dzieci sprawa nie jest taka prosta.

Domowe sposoby na przeziębienie - dla dzieci i nie tylko

 

Czosnek
Jego antybakteryjne działanie udowodniono naukowo, dlatego jest niezastąpiony przy wszelkich infekcjach, także przeziębieniowych. Najlepiej gdyby maluch chrupał codziennie świeżo obrany ząbek czosnku. Hm… Gdyby tylko to było takie proste! Dzieciom nie akceptującym charakterystycznego smaku, trzeba przemycać go wszelkimi dostępnymi sposobami.:)

Mleko z masłem i miodem
Koszmar mojego chorowitego dzieciństwa:) Do gorącego, przegotowanego mleka dodać łyżkę masła i miodu, można też wrzucić rozgnieciony ząbek czosnku. Po przecedzeniu przez sitko, należy wpić ciepły napój, a suchy, uporczywy kaszel, zacznie się wkrótce pięknie "odrywać".

Wspomagaj organizm w walce z chorobą

Możemy dobrze dbać o nasze rodziny tylko wtedy, gdy dobrze dbamy o siebie. To tak, jak w samolocie - obsługa każe najpierw nam założyć maski tlenowe, a potem dopiero dzieciom. Jeśli nie zadbamy o siebie NAJPIERW, stracimy siły przed metą. Dbaj o siebie. Dzisiaj - nie jutro!

Chcę by moje dziecko/dzieci rosły szczęśliwie. Chcę wychować je na wspaniałych ludzi” - to cel każdej matki. Wszystko to, co może przeszkodzić nam w osiągnięciu tego celu jest źródłem wielkiego stresu.

Spójrzmy prawdzie w oczy: pewnie martwisz się i stresujesz przez cały czas. Stresujesz się zdrowiem swojego dziecka i tym, czy jest wystarczająco zdrowe, martwisz się o jego oceny w szkole i czy dostanie się na studia. Martwisz się o bezpieczeństwo dziecka.

Macierzyństwo - mądrze i z troską o siebie

b) naucz się medytacji i oddychania
c) regularnie ćwicz
d) czas na śmiech - śmiech spaja rodzinę
- wycinaj dowcipy
- oglądaj komedie
- bądź spontaniczna!

Uprość swoje życie

Zarządzanie czasem 

Jesteśmy cały czas zajęte po to, by nie wyjść z naszej strefy komfortu do tego, co w głębi duszy wiemy, że powinniśmy robić - i nie mówię tu o takim zwykłym "powinniśmy", ale o tym, co stanowi dla nas esencję tego kim jesteśmy.

Pamiętaj

Jak spędzać czas ze znajomymi, rodziną i jednocześnie nie narazić się na znaczne uszczuplenie naszego budżetu? Co robić w domu, żeby się nie nudzić, a jednocześnie dobrze bawić? 

Wyjście „na miasto” bywa kosztowne - kino, pizza, cukiernia. Z drugiej strony, każdy z nas potrzebuje od czasu do czasu się rozerwać, odpocząć, oderwać myśli od codziennych obowiązków. Jak można się zrelaksować, jednocześnie ograniczając koszty? 

Ekonomiczne rozrywki

8. Noc gier planszowych. Zaproś przyjaciół na turniej gier planszowych. Może to być Monopol lub "Pan tu nie stał". Sprawdźcie szafki - może zalegają tam zakurzone gry?

Inne pomysły na rozrywki?

Znasz inne sposoby, jak niedrogo, a miło spędzić czas w gronie rodziny, znajomych lub w pojedynkę? Podziel się nim w komentarzu i pomóż naszym Czytelnikom ciekawie spędzić czas:) bez ogłaszania bankructwa... 

Dzieciństwo dla każdego z nas jest fundamentem, na którym opieramy się w dorosłym życiu. Może być on stabilny, wartościowy, dający siłę, ale też może być gruntem niepewnym i przypominającym pole minowe. Jaki fundament chcesz zapewnić swojemu dziecku?

Pytanie o to, jak wychować szczęśliwe dziecko, jest tak naprawdę pytaniem o to - jak wychować szczęśliwego człowieka.

Szczęśliwe dzieciństwo - wartościowy bagaż na całe życie

 

• Jesteś głupi! Nic nie potrafisz! Jesteś niedobry! Nie jedz tyle, ty grubasie - kierując do dziecka takie i inne, podobne komunikaty wpajasz mu niskie poczucie własnej wartości i wpędzasz w kompleksy, które będą się za nim ciągnęły przez długie lata. Jeśli wmówisz dziecku, że jest złe, nic nie potrafi - ono będzie tak o sobie myśleć. Przyjmie rolę, którą nieświadomie mu narzuciłeś. Unikaj takich zadań - wskazuj raczej na konkretne, niewłaściwe zachowania  „Tak się nie postępuje, Nieładnie tak robić, Twoje zachowanie sprawa przykrość babci”, itp. (to zachowanie jest złe, nie dziecko).
   

• Matematyka jest taka trudna, nie dasz sobie rady! Nie ma sensu, żebyś brał udział w przedstawieniu - przecież boisz się obcych ludzi! Wycieczka? – nie, to niebezpieczne. Twoja postawa i twoje zachowanie jest dla dziecka drogowskazem. Jeśli czegoś się boisz, duże prawdopodobieństwo, że ten strach przeniesiesz również na nie. Jeśli masz jakieś złe nawyki, przekonania, które tobie wpojono dawno temu - również jest szansa, że zaszczepisz/przekażesz je dziecku. Trzeba być bardzo uważnym, by nie zamykać dzieciom drogi tylko dlatego, że nam ją kiedyś zamknięto zdaniem „To jest zbyt trudne dla ciebie”.  To, że my czegoś nie potrafimy, uważamy za górę nie do zdobycia – nie znaczy wcale, że dla dziecka będzie nie do osiągnięcia. Niech samo się przekona, by później nie miało żalu do rodzica, że wpoił mu strach przed wyzwaniami i samodzielnością.

• Mama zrobi. Nie wolno. Nie ruszaj. To niebezpieczne. Zostaw. Bardzo łatwo przychodzi rodzicom mówić NIE i wyręczać dziecko we wszystkim. Zapominamy, że „Czego Jaś się nie nauczy, tego Jan nie będzie umiał”. Mimo strachu o dziecko - warto dać mu przestrzeń do odkrywania, samodzielności, podejmowania własnych małych decyzji. Towarzysząc mu w tym, nawiązujemy z nim relację. Wysyłamy przekaz - jestem obok, kocham cię, akceptuję, pomogę…, ale możesz wybrać własną drogę. Niech dziecko cieszy się poznawaniem siebie i świata!

• Nie mam czasu. Zajmij się sobą. Daj mi żyć. Nie widzisz, że pracuję? Z czasem bywa „krucho” w wielu rodzinach, jednak warto mieć na uwadze to, że dziecko tego czasu potrzebuje (bliskości, rozmowy, zabawy z rodzicem). Nie przychodzi po to, by mamie czy tacie „utrudnić” życie. Rodzic, nawet w napiętym planie dnia warto, aby próbował znaleźć choć chwilę na spędzenie czasu z dzieckiem, uważne wysłuchanie jego opowieści, czy nawet przeczytanie bajki na dobranoc. Zamiast przekazu „Odczep się, utrudniasz mi życie”, lepiej wysłać nieco inny – „Mama popracuje jeszcze 30 minut, a później się pobawi z tobą”, „Teraz nie mogę pójść z tobą się bawić, ale wieczorem razem poukładamy klocki”. Oczywiście komunikaty powinny być dostosowane do wieku dziecka - ważne, by zachować spokojny ton głosu i pokazać mu, że praca jest ważna dla rodzica, ale ono jest ważniejsze! Jeśli małemu dziecku wpoi się przekonanie, że rodzic nie ma dla niego czasu, przestanie do niego przychodzić ze swoimi problemami, dylematami. Nie będzie pomiędzy nimi zaufania, silnej więzi, a ono samo zacznie żyć w poczuciu odtrącenia - przeświadczeniu, że nic rodzica nie obchodzi… (Zachwiane poczucie bezpieczeństwa.)
   
• Kasia będzie lekarzem. Wojtek przejmie po tacie kancelarię. Gosia zostanie w domu i będzie nam pomagać na starość. Pomysły rodziców, ich aspiracje odnośnie dzieci - ciągle doprowadzają do wielu tragedii. Dziecko żyjąc w cieniu planów rodziców odnośnie jego przyszłość, przeżywa ogromny stres. Z jednej strony nie chce ich zawieść, a z drugiej, nie chce życia jakie dla niego „przewidzieli”. Ulegając, zyskuje aprobatę, akceptację, iluzję miłości, ale samo jest nieszczęśliwe. Przeciwstawiając się – zostaje odrzucone, poddane krytyce i ciągle słyszy, że zawiodło. Unikajmy pisania scenariuszy życia dzieciom - unieszczęśliwiamy je w ten sposób i sami sobie odbieramy szansę na dobrą relację z nimi.

• Może tak, może nie. Zobaczymy. Obiecałem, ale zapomniałem. Jeśli chcesz zabić w dziecku zaufanie do siebie, poczucie bezpieczeństwa - obiecuj i nie dotrzymuj obietnic. Tobie coś może wydawać się drobiazgiem, ale dzieci mają dobrą pamięć. Nie dotrzymałeś słowa raz, drugi, trzeci… - wychodzi, że nie ma sensu wierzyć w to, co mówisz. Dla dziecka to wszystko jedno, czy sprawa była błaha czy nie… Twoje słowo jest mało warte. Podobnie ma się sprawa z zachowaniem konsekwencji w tym, co robisz i mówisz. Pamiętaj, że Twoja stabilność – przekłada się na poczucie stabilności/poczucia bezpieczeństwa u dziecka. Bierze ono również z ciebie przykład - czy chcesz wychować człowieka, które nie dotrzymuje słowa?

Przede wszystkim kochać

Dzieci w górach? A nie lepiej wyjechać z nimi nad morze? Piasek, woda i zabawa gotowa, a Ty nie musisz się niczym martwić. Wystarczy, że raz na jakiś czas sprawdzisz, czy nie zamierzają utopić się w zbyt głębokiej wodzie i nie zasypują czyjegoś koca tonami piasku. 

Zbyt męczące dla dzieci?

Wyruszamy w góry

2. Do plecaka zapakować dużo wody i pysznych przekąsek. Nawet, jeśli bardzo dbasz o zdrowe odżywianie dziecka, w górach możesz pozwolić mu na coś kalorycznego i słodkiego. Czekolada nie tylko krzepi i motywuje, ale autentycznie dodaje kopa energii, kiedy dziecko jest zmęczone. W czasie drogi dzieci potrafią sporo zjeść i jeszcze więcej wypić. Najlepiej mało a częściej, by nie obciążać żołądka i uatrakcyjnić wędrówkę. Na szczycie warto urządzić dłuższy odświętny popas.

• rzucanie szyszkami do celu
• zbieranie kamyków
• podchody 
• konkurs, kto znajdzie więcej znaków na drzewach 
• rysowanie przeszkód na drodze ("lina", po której trzeba przejść, "dziury", w które nie wolno wpaść, "kamyki" po których trzeba przeskoczyć)
• szukanie kijów wędrownych
• wymyślanie historyjek

Dzieci w górach

Źródło: MiastoDzieci.pl

Czy piszecie listy do Mikołaja? Święta tuż, tuż... Mikołaj ma już pełne ręce pracy, więc to chyba ostatni moment, żeby zachęcić dzieci do napisaniu listu na temat wymarzonych prezentów.

Adres Mikołaja

Czy Mikołaj ma adres email?

 

Co powinno się znaleźć w liście do Mikołaja?

„Drogi Mikołaju”, „Szanowny Mikołaju” to sformułowania wyrażające szacunek dla adresata. Ponieważ jednak adresat wyjątkowy, chyba możemy pokusić na formy bardziej poufałe i osobiste np. „Drogi Mikołaju” czy „Kochany Mikołaju” - nie jest przecież tajemnicą, że dzieci (i dorośli) darzą Mikołaja ciepłymi uczuciami.

Prezent dla Mikołaja?

Źródło: MiastoDzieci.pl

Zjawisko nieśmiałości w porównaniu z kwestiami agresji czy nadpobudliwości dziecka wydaje się niegroźne. Jednak dla rodziców wstydliwego dziecka jest to tak samo istotny i ważny problem.

Oni najwyraźniej widzą, że ich dziecko nie jest szczęśliwe, brak mu typowej dla dzieci radości i spontaniczności, a w jego życiu dominują emocje negatywne takie jak lęk, poczucie niższości, niechęć i zazdrość.

We współczesnym, bezwzględnym chwilami, świecie osoby nie posiadające tzw. „siły przebicia” mają mniejsze szanse na sukcesy towarzyskie i zawodowe. Tymczasem coraz więcej dzieci przejawia paraliżujący lęk przed nowymi miejscami, sytuacjami czy kontaktami. Nieśmiałość jest barierą, której bez pomocy i wsparcia najbliższych dziecko nie jest w stanie pokonać.

Nieśmiałość to przeszkoda

Na pewnym etapie rozwoju zawstydzenie dziecka w obcych sytuacjach i obecności nieznanych mu osób jest zachowaniem naturalnym. Dlatego często wstydliwość malucha nie jest powodem niepokoju rodziców aż do chwili przekroczenia progu przedszkola. Obca pani, z którą trzeba spędzić kilka godzin, nowe otoczenie i nowi koledzy wpływają na nasilenie objawów nieśmiałości u dziecka. Funkcjonowanie w grupie sprawia wstydliwym dzieciom ogromne trudności. Obserwują ją, chcą się włączyć w jej działania i integrować, ale strach nie pozwala im się przemóc.

Nieśmiałość dziecka to „przypadłość”, która pociąga za sobą mnóstwo skutków - utrudnia kontakty z innymi, powoduje izolowanie się oraz bierność, utrudnia koncentrację i myślenie, uniemożliwiając wykorzystanie potencjału intelektualnego, wyzwala poczucie lęku i zagrożenia, zniekształca obraz świata i samego siebie.

Często nie zdajemy sobie sprawy, że dziecko na każdym kroku toczy walkę ze sobą, zmagając się z przeszkodami w jego pojęciu nie do pokonania - przeszkodami, których my nawet nie dostrzegamy.

Pomoc dziecku nieśmiałemu

Wielu dzieciom udaje się przezwyciężyć nieśmiałość i stają się dorosłymi, pełnymi wiary w siebie i we własne możliwości, ludźmi. Pozostaje im tylko żal po straconych okazjach do przeżycia czegoś ciekawego i emocjonującego. Część z nich wyrasta jednak na niespokojnych i lękliwych nastolatków, którzy uciekają w świat zastępczych zainteresowań nie wymagających od nich kontaktów z innymi ludźmi takich jak udawanie kogoś innego w komunikacji internetowej, uciekanie w świat książkowej fantazji czy gier. Młodzież ta jest też bardziej podatna na - niekoniecznie pozytywne - wpływy rówieśników i łatwiej sięga po substancje psychoaktywne, które „pomagają” nabrać pewności siebie i stać się śmielszym.

W najgorszych przypadkach dziecięca nieśmiałość prowadzić może do nerwic i depresji. Dlatego tak ważne jest, aby zacząć pomagać dziecku jak najwcześniej.

 

Próby walki z nieśmiałością można podejmować poprzez pokierowanie maluchem tak, by z jednej strony stwarzać mu okazje do częstych kontaktów z innymi ludźmi, z drugiej zaś stwarzać sytuacje umożliwiające realne przeżywanie sukcesów, wypierając w ten sposób jego negatywną opinię o własnej osobie. Praca z dzieckiem powinna polegać na "dawkowaniu stresu", stopniowaniu trudności i wspólnej radości z ich pokonywania. 

Technika „małych kroczków"

Najlepiej sprawdza się tutaj technika „małych kroczków". Powinniśmy towarzyszyć maluchowi w stresowych sytuacjach i dawać czas na oswojenie z nimi. Jeśli wstydzi się przywitać z nowym kolegą, nie nalegajmy, może poda mu rączkę na pożegnanie i będzie to już pozytywne osiągnięcie. Drobne sukcesy są podstawą walki ze wstydliwością, gdyż pozwalają uwierzyć we własne możliwości i zwiększyć aktywność. Pokonywanie lęków i zahamowań podnosi samoocenę i daje nadzieję, tworząc punkt wyjścia do kolejnych osiągnięć.

Oswajanie dziecka ze stresem

Sposób, w jaki oswajamy malucha ze stresującymi sytuacjami ma ogromny wpływ na jego zachowanie. Można więc spróbować przyzwyczajać dziecko do stresu w domowych warunkach zachęcając je do podejmowania ryzyka (oczywiście w granicach bezpieczeństwa). Namówmy na przykład malucha na skoki z kanapy w nasze ramiona. W czasie skoku doświadczać będzie przez chwilę uczucia lęku i niepewności, ale kiedy je złapiemy, napięcie minie. Takie inscenizowane sytuacje uczą przezwyciężania stresu.

Okazje do występów
Żeby zmniejszać poziom lęku przed występowaniem w teatrzyku czy na akademiach szkolnych prowokujmy okazje do „występowania na scenie”, ale w sytuacjach pozbawionych ryzyka: powiedzenie wierszyka dziadkom czy rodzicom.

Pochwała
Każda sytuacja, której maluch nie czuje się na siłach sprostać obniża jego samoocenę. Wyznaczajmy dziecku zadania na miarę jego możliwości i dołóżmy wszelkich starań, aby poczuło satysfakcję z własnych dokonań. Stwarzajmy mu sposobność do bycia pomocnym. Pochwała i radość najbliższych oraz duma z samego siebie to wspaniała i jednocześnie motywująca do dalszych wysiłków nagroda.

Unikanie etykiet
Unikajmy „etykietowania” malucha i starajmy się nie nazywać go w jego obecności nieśmiałym. Gdy dziecko, które chowa się za płaszczem mamy usłyszy „On jest taki nieśmiały” może poczuć się „skazany” na takie zachowanie. Myśli o sobie, że jest nieśmiały i nie próbując nawet walczyć z tym określeniem, tak się właśnie zachowuje. Powiedzmy więc „On potrzebuje czasu, żeby się dobrze bawić”, a na uwagi znajomych o nieśmiałości malucha odpowiadajmy podkreślając jego pozytywne strony ("Lubi ocenić sytuację, zanim się zaangażuje").

Przebywanie wśród ludzi
Przekonujmy malucha, że świat nie jest taki zły jak w jego wyobraźni. Przebywanie wśród ludzi: zapraszanie gości (dziecko w domu czuje się swobodniej) i wizyty u znajomych to najlepsza metoda. Stwórzmy dziecku okazje do spotykania się z nieznanymi osobami i warunkami. Prowokujmy sytuacje, w których maluch nawiąże nowe znajomości i nabędzie społeczne umiejętności, niezależnie od tego jak bardzo czuje się szczęśliwe w samotności. Nie zapomnijmy jednak dać dziecku czas na oswojenie się z nowym otoczeniem, osobami, zanim zaczniemy go namawiać do nawiązania kontaktu. Inicjujmy spotkania z młodszymi od naszej pociechy dziećmi. Badania pokazują, że przy takich maluchach wstydliwe dzieci są pewniejsze. Starajmy się aby w trakcie dziecięcych „spotkań towarzyskich” liczba uczestników była parzysta, aby podczas zabaw jedno dziecko (zazwyczaj nieśmiałe) nie pozostawało z boku.

Najskuteczniejszą metodą na przekonanie dzieci do nawiązywania kontaktów jest uświadamianie im, że jest tak samo ważne dla innych, jak oni dla niego.

Bądźmy dziećmi!
Żeby pomóc dziecku przezwyciężyć uczucie zawstydzenia czasem sami powinniśmy na chwilę stać się dzieckiem i włączać do zabaw grupowych, w które nasza pociecha boi się zaangażować. Widząc tatę układającego klocki z innymi dziećmi, maluch na pewno przyłączy się do zabawy.

Ćwiczenie zachowań społecznych
Pamiętajmy o tym, że nie każde dziecko posiada naturalną zdolność nawiązywania kontaktów - niektóre trzeba nauczyć jak zapoznać się z rówieśnikiem czy przyłączyć do grupy dzieci. Ćwiczmy z nim niektóre typowe pozdrowienia, zdania rozpoczynające i kończące rozmowę, uścisk ręki. Świetnie sprawdzają się tutaj sceny z kukiełkami. Nie zapominajmy podkreślać roli kontaktu wzrokowego z rozmówcą i uśmiechu w ułatwianiu wchodzenia w relacje z drugą osobą.

Wyznaczanie celów
Nauczajmy umiejętności społecznych zaczynając na przykład od ćwiczeń całą rodziną (pytanie o drogę, o godzinę, zakupy w osiedlowym sklepie czy mówienie „dzień dobry). Ustalmy z maluchem „plan ośmielania” i „pomiar” postępów. Gdy dziecko osiągnie cel wyznaczony na dany dzień, pochwalmy je i uczcijmy sukces także w inny symboliczny sposób - czymś specjalnym, rzadkim i upragnionym przez malucha choćby słodyczami lub wyjściem do kina. Dla wielu dzieci trudną barierą jest wypowiedzenie każdego dnia przynajmniej jednego słowa do obcej osoby. Inne zadania mogą polegać na powiedzeniu czegoś do całej klasy lub zadaniu pytania nauczycielowi. Miernikiem takich małych zwycięstw nad nieśmiałością może być tabelka, w której dziecko każdy sukces będzie odnotowywało rysując uśmiechniętą buźkę.

Zrozumieć emocje
Maluchy nie potrafią często zdefiniować swoich uczuć i emocji, a przez to chowają je głęboko w sobie. Pomóżmy im zrozumieć, co czują („Wiem, że jesteś zawstydzony/przestraszony/niepewny z tego powodu. Ja też, kiedy nie wiem jak się zachować, a inni ludzie patrzą na mnie z wyczekiwaniem, czuję zaniepokojenie”), pokazując jednocześnie, że jego problem nie jest odosobniony i pomagając znaleźć jego rozwiązanie. Warto posłużyć się także zabawami w odgadywanie uczuć na podstawie rysunków twarzy, w postaci rebusów itp.

Muzyka i sztuka
Muzyka i sztuka we wszystkich formach wzbogacają osobowość, pozwalają wyrazić uczucia i emocje. Wykorzystujmy wszelką aktywność dziecka w rysunku, śpiewie czy pisaniu chwalmy jego twórczość i namawiajmy do nawiązywania kontaktów z osobami o podobnych zainteresowaniach.

Wspólne czytanie
Czytajmy z maluchem książeczki i opowiadajmy bajki, których bohaterowie przezwyciężają swoją nieśmiałość.

Przykład rodziców
Uczmy dziecko wyrozumiałości dla własnych niedoskonałości opowiadając mu na przykład, co nam się nie udało lub z czym mieliśmy problemy w jego wieku. Pozwólmy mu popełniać błędy i nauczajmy świadomości, że są one jednym ze sposobów na naukę, bo nie ma ludzi idealnych. Opowiadajmy maluchowi o własnych doświadczeniach uświadamiając mu w ten sposób, że każdy człowiek przeżywa chwile lęku i zawstydzenia. Przy okazji możemy opowiedzieć jakimi sposobami my radzimy sobie ze stresem.

Motywacja
Uświadamiajmy korzyści płynące z walki z nieśmiałością (większa ilość przyjaciół, czerpanie radości z pobytu w szkole/przedszkolu). Dziecko, które spodziewa się po jakimś zachowaniu korzyści, łatwiej się w nie angażuje.

Ostrożna krytyka
Jeżeli już musimy skrytykować to starajmy się oceniać zachowanie, a nie dziecko. Zamiast nazywać je niegrzecznym powiedzmy, że nieładnie postąpiło uderzając kolegę.

Samodzielność
Wspierajmy samodzielność malucha. Nawet jeśli zawiązywanie bucików trwa kwadrans - starajmy się wytrzymać. Samodzielność polega tez na podejmowaniu decyzji i dokonywaniu wyborów („Wolisz dziś założyć zieloną czy niebieską koszulkę?”)?

Porównywanie
Porównywanie z innymi przynosi w przypadku dzieci nieśmiałych jeszcze bardziej negatywne skutki niż w przypadku dzieci odważnych. Stawianie kogoś innego za wzór nie mobilizuje do zmiany, ale odbiera wiarę w siebie. Jeśli zamiast wczuć się w emocje wstydliwego malucha, za wszelką cenę chcemy go ośmielić, żeby był taki jak inni („Popatrz, Kasia i Damian się nie wstydzą”) zwiększamy tylko jego lęk.

Możemy natomiast pochwalić dobre zachowania innych dzieci w obecności naszego dziecka mówiąc na przykład "Podobał mi się sposób, w jaki ta dziewczynka podeszła do nas i zapytała o godzinę".

Rodzice i nauczyciele
Skoordynujmy nasze działania z innymi osobami mającymi częsty kontakt z dzieckiem na przykład nauczycielami.

Szacunek i wyrozumiałość

Właściwa atmosfera oraz postawa osób dorosłych i rówieśników są w stanie wyzwolić w dziecku nieśmiałym wiarę we własne siły oraz wpłynąć na zmianę jego nastawienia do pokonywania trudności.

Pamiętajmy, że dziecko wstydliwe tak samo jak inne (jeśli nie bardziej!) potrzebuje miłości, akceptacji i poświecenia mu uwagi. Wspierajmy je, zróbmy wszystko, by uwierzyło, że jest wartościową osobą i nie wątpiło w swoje możliwości. Warto wykorzystać każdą chwilę by je przytulić, mówić, że je rozumiemy i podkreślać, że widzimy jego starania.

Nie naciskajmy, bo hamujące je bariery tylko się powiększą. Uszanujmy jego ostrożność w poznawaniu świata. Poprzez tworzenie klimatu bezpieczeństwa obniżajmy poziom lęku naszej pociechy, bo bez współpracy i chęci z jej strony, nie można myśleć o pozytywnych rezultatach.

Każdy jest inny

Każde dziecko reaguje indywidualnie na opisane metody, warto je jednak wypróbować pamiętając, że wymagają one systematyczności, czasu i cierpliwości. Starania rodziców - jeśli nawet nie wyleczą malucha z nieśmiałości - to będą wielkim dla niego wsparciem, gdyż pomogą mu powiększać sferę bezpieczeństwa, zaakceptować siebie oraz zdobyć podstawowe umiejętności społeczne niezbędne do poznawania i znajdowania wspólnego języka z ludźmi.

Źródło: MiastoDzieci.pl